இந்த கதை கண்ணனின் மனத்தூய்மையைப் பற்றிய சான்றாக சொல்லப்படுகிறது. இதில் பாரதப் போர் முடிந்தபின்னர் நிகழ்ந்த சில சம்பவங்கள், கண்ணனின் பாசமும், கருணையும், மனத்தின் பரிசுத்தத்தையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.
போரின் முடிவில் பாண்டவர்களின் எதிரிகள் படுகொலை செய்யப்பட்டு, பல உயிர்களை இழந்து, தங்களின் வாரிசுகளையும் இழந்த நிலையிலும், உத்தரையின் கருவிலிருந்த குழந்தையையும் காக்க, கண்ணன் காட்டிய அன்பும், தன்னிச்சையற்ற பக்தியும், அவரது மனத்தின் தூய்மையையும் கூறுகிறது.
போருக்குப் பிறகு:
பாரதப் போர் முடிந்து துரியோதனன் சாவடைந்தபின், அவனின் நண்பர் அசுவத்தாமன், துரியோதனனின் இழப்பால் வருந்தி, பாண்டவர்களின் அழிவை திட்டமிடுகிறார். அவர்களை வேரோடு அழிக்க முடிவெடுத்து, பாசறையில் இருந்த பாண்டவர்களை கொல்ல முயற்சி செய்தான். ஆனால், கண்ணன் அதனை அறிந்து, பாசறையில் இருந்தவர்களை வேறு இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்று, பாதுகாப்பாக வைத்தான்.
அசுவத்தாமனின் ஆவேசம்:
அசுவத்தாமன் பாண்டவர்களை கொல்ல நினைத்து பாசறைக்குள் புகுந்தான். ஆனால், அவன் அங்கே பாண்டவர்களைத் தவறாக எண்ணி, பாஞ்சாலியின் புதல்வர்களைப் பாண்டவர்கள் என்று கருதி, அவர்களது தலையை அறுத்து விட்டான். இதனால், பாண்டவர்களுக்குப் பின்னர் நாட்டை ஆள்வதற்கு அவற்றின் வாரிசுகளும் இனி இல்லை என்ற நிலை உருவானது. இதனை அறிந்த தருமர் மிகுந்த கவலையுற்றார்.
உத்தரையின் கருவும்:
தருமருக்கு ஒரே நம்பிக்கை, அபிமன்யுவின் மனைவி உத்தரையின் கருவிலிருந்த குழந்தை தான். அது பிறந்தால், தங்கள் தமக்குகளுக்கு ஒரு வாரிசு இருக்கும் என்ற நம்பிக்கை அவரது மனதில் ஏற்பட்டது. ஆனால், அசுவத்தாமன் பிரமசிரசு என்கிற அம்பை உத்தரையின் கருவைக் காக்கும் குழந்தையை அழிக்க நோக்கி ஏவினான்.
கண்ணனின் கருணை:
கண்ணன் உடனே அவன் அம்பு மகளிரின் கருவை அழிக்கவில்லை என்றாலும், அதில் உள்ள சிசுவை கருக்கச் செய்துவிட்டது. பிறகு, உரிய காலத்தில் உத்தரை குழந்தை பெற்றாள், ஆனால் குழந்தை இறந்தே பிறந்தது; கரிக்கட்டைதான் பிறந்தது. இது எல்லோருக்கும் மிகவும் பெரும் துயரத்தை அளித்தது.
கண்ணன் அந்த குழந்தையை உயிர் பெறச் செய்வதாக கூறினான். இதனை அறிந்து பல முனிவர்களும் சாஸ்திர அறிஞர்களும் அங்கு திரண்டனர். கண்ணன், “பிரம்மசரிய விரதத்தைச் சிறிதும் விலகாமல் கடைப்பிடித்தவர் யாராவது தொட்டால், குழந்தை உயிர் பெறும்” என்று கூறினான்.
“இடிஇடித்திடு சிகரிகள் ஆம்என
எறிமருச்சுதன் முதல்இக லோர்தலை
துடிதுடித்திட அவர்அவர் சேனைகள்
துணிப டப்பொருது எழுபுவி நீபெற
விடிவ தற்குமுன் வருகுவென் யான்”
முனிவர்களின் முயற்சி:
பல முனிவர்களும் தங்களைப் பற்றி பெருமைபேசிக் கரிக்கட்டையைத் தொட்டனர். ஆனால், குழந்தை உயிர் பெறவில்லை. இதனை கண்டு, அனைவரும் ஏமாற்றத்தில் ஆழ்ந்தனர். கண்ணன் தானே அந்த கரிக்கட்டையைத் தொடவும், அது குழந்தையாகி உயிர் பெற்றது.
கண்ணனின் மனத்தூய்மை:
இதனைப் பார்த்த அனைத்து முனிவர்களும் கண்ணனை வியந்து, தங்களின் தோல்வியை ஒப்புக்கொண்டனர். கண்ணன், “நான் பல்லாயிரம் மங்கையருடன் இருந்தும், என் மனம் மகிழ்ச்சி கொண்டு, மனத்தில் குற்றமின்றி இருந்தது. அதனால்தான் கரிக்கட்டை உயிர் பெற்றது. மனம் மாசற்று இருக்கும் போது, எந்தவிதமான உறவுகளும் நிரம்பும் என்று பகவத் கீதையில் கூறினேன். அந்த சத்தியத்தை நான் அனுபவித்தேன்,” என்று விளக்கினான்.
கதை வரையறை:
இக்கதை, கண்ணனின் நிலைத்த மனத்தூய்மையையும், கற்பனையையும், மற்றவர்களைப் பொறுத்து இருப்பதையும் காட்டுகிறது. இதனால், நாம் அவரைத் தாமரை இலை மீது தண்ணீர் போன்று பந்தம் இல்லாமல் இருக்கக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். கண்ணனின் இதே நிலைப்பாட்டை நினைவில் வைத்து வாழ்வது, நம் வாழ்க்கையில் ஏற்படும் சிரமங்களை சமாளிக்க நம்பிக்கையை அளிக்கும்.
