யமலோகத்திற்குப் போகும் வழி
ஸ்ரீவேத வியாச முனிவரின் மாணவரான, சூதபுராணிகர் நைமிசாரணியவாசிகளான மகரிஷிகளை நோக்கி, “அருந்தவ முனிவர்களே! அதன் பிறகு, கருடாழ்வான், திருமகள் கேள்வனைப் பணிந்து வணங்கி, “சர்வலோக நாயகா! யமலோகம் என்பது இங்கிருந்து எவ்வளவு தூரத்தில் இருக்கிறது? அதன் தன்மை யாது? அவற்றைத் தயை செய்து கூறியருள வேண்டும்” என்று கேட்கவும் கருணைக் கடலான கார்மேக வண்ணர், கருடனை நோக்கிக் கூறலானார்:
“கருடனே! மனிதர்கள் வாழும் மானுஷ்ய லோகத்திற்கும் யமபுரிக்கும் இடையில் எண்பத்தாறாயிரம் காதம் இடை வெளியுள்ளது. அந்த யமலோகத்தில் வாழும் யமதர்ம ராஜனான கூற்றுவன், உலகத்தினர் ஒவ்வொருவருக்கும் ஆயுட்காலம் முடிந்ததும் ஜீவனைப்பிடித்து வரும்படியாகத் தன் தூதர்களிடம் கூறுவான். யாவுமே அஞ்சத்தக்க உருவத்தையுடையவர்களும், கனலும் காயும் சினம் உடையவர்களும், பாசம், முசலம் முதலிய ஆயுதங்களைத் தரித்தவர்களும், கார்மேகம் போன்ற கறுப்பு நிற ஆடைகளை அணிந்தவர்களுமான மூவகைத் தூதர்களை ஏவியனுப்புவான். அவ்யம் கிங்கரர்கள் மூவரும் சென்று, வாழ்நாள் முடிந்த ஜீவனைப் பாசத்தால் கட்டிப் பிடித்து, காற்றின் உருவமான தேகத்தில் அடைத்துக் கொண்டு, யமலோகத்திற்குச் செல்வார்கள். அங்கு சென்றதும் அந்த ஆவியுருவச் சீவர்களை, யமபுரிக்குத் தலைவனும் நாயகனுமான கால தேவனுக்கு முன்னால் அவிழ்த்து நிறுத்தி ‘தர்மராஜரே! தாங்கள் இட்ட கட்டளைப்படி, வாழ்நாள் முடிந்த ஜீவனைத் தங்களது சந்நிதி முன்பு கொண்டு வந்து நிறுத்திவிட்டோம். இனி தாங்கள் ஆக்ஞைப்படி நடக்கச் சித்தமாக இருக்கிறோம்” என்று கூறி ஒருபுறமாக ஒதுங்கி நிற்பார்கள்.
எருமைவாகனனாகிய யமதர்ம ராஜன் அத்தூதர்களை நோக்கி, “ஏ கிங்கரர்களே! நன்று! நன்று! இந்தச் சீவனை மீண்டும் கொண்டு போய், அவன் வீட்டிலேயே விட்டு இன்றிலிருந்து பன்னிரண்டாம் நாள் கழிந்த பிறகு முறைப்படி அவனை மீண்டும் நம் திருச்சபை முன்பு கொண்டு வந்து நிறுத்துக!” என்று கட்டளையிடுவான். உடனே யமதூதர்கள் ஒரு நொடி நேரத்திற்குள், அந்தச் சீவனைக் கட்டிப்பிடித்து, எண்பத்தாறாயிரம் காத வழி கடந்து வந்து அந்தச் சீவனின் இல்லத்திற்கே கொண்டு வந்து விட்டு விடுவார்கள். இது போல இறந்த ஜீவன், யமலோகத்திற்குச் சென்று மீண்டும் பூவுலகத்திலுள்ள அவனது இருப்பிடத்திற்கே மீண்டும் வருகின்றபடியால், இறந்தவனது உடலை உடனடியாக எரிக்கவோ அல்லது புதைக்கவோ செய்யாமல் சிறிதுநேரம் கழிந்தபிறகே அவ்வாறு செய்ய வேண்டும்.
யம தூதர்களால் ஆவியுருவில் பாசத்தால் கட்டுப்பட்டிருந்த ஜீவன், அவர்களால் அவிழ்த்து விடப்பட்டவுடன், வாயு வடிவமுடைய அந்த உயிர், சுடுகாட்டிலே, தன் சிதைக்குப் பத்து முழ உயரத்தில் ஆவி வடிவில் நின்று, திரும்பவும் புக முடியாதவாறு, தீப்பற்றிக் கொழுந்து விட்டு எரியும் தன் உடலைப்பார்த்து, “ஐயகோ! அந்தோ! ஐயையோ!” என்று ஒலமிட்டு அழும்! அதே ஜீவன் புண்ணியஞ் செய்த ஜீவனாக இருக்குமானால், “இந்தவுடல் எரிந்து ஒழிந்ததே நல்லது!” என்று அடையும். மகிழ்ச்சி
கருடா! சிதையிலே தீமூட்டி எரியும் தீயிலே உடலானது எரிந்து வெந்து சாம்பலாகும் போது, தலையானது வேகும் வரையில், அந்தச் சீவனுக்குத் தன் உடல்மீதும், அந்த உடல் சம்பந்தப்பட்ட பொருள்கள், உறவு தொடர்பு ஆகியவற்றின் மீதும் உள்ள ஆசையானது ஒழியாது. எரிகின்ற தீயிலே சிரசு முதல் பாதம்வரை தேகமெல்லாம் வெந்து சாம்பலானவுடனே. சீவனுக்குப் பிண்டத்தாலான சரீரம் உண்டாகும். இறந்தவனின் புத்திரன் முதல் நாளன்று போடும் பிண்டத்தால் சிரசும், இரண்டாம் நாள் போடும் பிண்டத்தால் கழுத்துந்தோலும் மூன்றாம் நாள் பிண்டத்தால் மார்பும், நான்காம் நாள் போடும் பிண்டத்தால் வயிறும், ஐந்தாம் நாள் போடும் பிண்டத்தால் உந்தியும், ஆறாம் நாள் போடும் பிண்டத்தால் பிருஷ்டமும், ஏழாம் நாள் போடும் பிண்டத்தால் குய்யமும் எட்டாம் நாள் பிண்டத்தால் துடைகளும், ஒன்பதாம் நாள் அவன் போடும் பிண்டத்தால் கால்களும் உண்டாகி, பத்தாம் நாளன்று அவன் போடும் பிண்டத்தால் சரீரம் முழுதும் பூரணமாக உண்டாகும்.
ஜீவன் உடலைவிட்டுப் பிரியும் முன்பே. மனைவி மக்களோடு அவன் வாழ்ந்து வந்த வீட்டுக்கு வந்து, வீட்டின் உள்ளே செல்லாமலே அந்த வீட்டின் வாசலில் நின்று. வீட்டுக்குள் போவோர். வீட்டில் இருந்து வெளியே வருவோர்களை பார்த்து, தாகத்தால் “ஆ, ஆ” என்று கதறிக்கொண்டு பதறி நிற்பான். அந்த ஜீவன் பிண்டவுருவைப் பெற்ற பதினொன்றாம் நாளிலும் பன்னிரண்டாம் நாளிலும் தன் புத்திரனால் பிராமண முகமாய்க் கொடுக்கப் பட்டவற்றை உண்டு, பதின்மூன்றாம் நாளன்று யமதூதர்கள் யமதர்மனின் கட்டளைப்படி, அங்கு வந்து அந்தப் பிண்ட உருப்பெற்ற ஜீவனைப் பாசத்தால் பிணித்து கட்டிப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு செல்ல, அவன் தன் வீட்டைத் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக் கதறிக் கொண்டே யமலோகத்தை அடைவான்.
கருடனே! பிண்ட சரீரம் பெற்று ஜீவன். யம கிங்கரர்களால் பாசத்தால் பிணைத்துக் கட்டப்பட்ட நிலையில், யமகிங்கரர்களோடு நாள் ஒன்றுக்கு இருநூற்பத்தேழு காதவழி இரவும் பகலுமாக நடந்து செல்லவேண்டும். அவன் போகும் வழியில், கூரிய பற்களையுடைய வாள் போன்ற இலைகளை உடைய ஒரு கானகத்தைக் கடந்து செல்ல வேண்டியிருக்கும். கருடா! மரங்கள் அடர்ந்த காடுகளி ல் செல்வது யாருக்கும் கடினமானது அல்லவா? சூரியிலைகளால் நிறைந்த வனத்தில் எவ்விதம் செல்வது? அக்காட்டின் ஊடே நடக்கும் பிண்ட ஜீவன் பசியாலும் தாகத்தாலும் மிகவும் வருந்தித் தவிப்பான். அவ்வாறு செல்லும் வழியில் அவன் படும் துன்பத்தை யார்தான் சொல்ல முடியும்? இது ஒருபுறம் இருக்கட்டும்.
10 வது நாள் பிண்டத்தால் பூரணசரீரம்
பட்டணம் “வைவஸ்வத என்ற ஒரு பட்டினமுண்டு. அந்தப் பட்டினம் உயர்ந்த மாளிகைகள் ஒன்றோடொன்று நெருங்கியதாகவும் யாவருக்கும் அச்சந்தரும் மிகவும் கோர ரூபமுடைய அநேகம் பிராணிகளுக்கு இருப்பிடமாகவும் துக்கத்தையே கொடுப்பதாகவும் அமைந்திருக்கும். பாவஞ் செய்தவர்கள் மிகப் பலர், அந்த நகரத்திலிருந்து அண்டத்தின் முகடு கிழிய, எப்போதும் என்று ஒலமிடுகிறார்கள். அங்கு வெப்பத்தால் கொதிக்கும் கொதிநீர்தான் காணப்படும். குடிப்பதற்கேற்ற ஒரு துளித் தண்ணீர்கூட அங்கு கிடைக்காது. மேகங்களெல்லாம் அருந்துவதற்கு அருகதையற்ற இரத்தம் முதலி யவற்றையே பொழிவதாக இருக்கும். முன்பு இறந்த ஜீவன். பதின்மூன்றாம் நாளன்று யமபுரிக்குச் செல்வான் என்று சொன்னேன் அல்லவா? அவன் நிலையைக் கூறுகிறேன். கேள்.
குரங்கைக் கயிற்றால் பிணைத்து இழுத்துச் செல்வதைப் போல, யமகிங்கரர்கள் பத்தாம் நாள் பிண்டத்தாலான ஜீவனைப் பாசக்கயிற்றால் கட்டி இழுத்துக்கொண்டு செல்லும் போது, அந்த ஜீவன் தன் புதல்வனை நினைத்து, “ஐயகோ! என் அருமை மகனே! நான் கஷ்டத்தோடு அவதிப்படுகிறேனே! ஐயோ! நான் என்ன செய்வேன்! என்ன செய்வேன்? சர்வேசுவரன் ஒருவன் உண்டென்றும் சுவர்க்கம், நரகம் என்ற இடங்கள் உள்ளன என்றும் அவற்றிற்குச் செல்ல நன்னெறி தீயநெறி என இரு நெறிகள் உண்டென்றும் உலகில் உயிரும் உடலுங்கொண்டு நான் வாழ்ந்த காலத்தில் உலக மக்களின் பிறப்புக்கும் இறப்புக்கும் அதற்கப்பாலும் உள்ள வாழ்வுக்கு இதமானவற்றைச் சொன்னவர்களோடு முரண்பட்டு, ஸ்ரீயப்பதி என்று ஒருவன் இருக்கிறானோ, கடவுள் இல்லாமல் மனிதன் வாழ முடியாதோ, மற்றவைகளும் உளவோ, இறந்த பிறகு இன்னவையெல்லாம் உள்ளன என்று கற்பனை செய்து மயக்கத்தால் பிதற்றுகிறீர்களே என்று வன்கண்மை பேசி, சாதுக்களையும் ஞானிகளையும் பாகவத சந்நியாசிகளையும் ஏசிப்பேசிப் பரிகாசம் செய்தேனே! அவற்றின் பயனையெல்லாம் இப்போது நான் அனுபவி க்கிறேன்.
என் முயற்சியாலோ, என் உழைப்பாலோ, சக்தியாலோ, எதையும் செய்ய முடியாமல் தனியனாய்த் தவியாய்த் தவிக்கிறேனே! மலை போன்ற ஆயுதத்தால் யமகிங்கரர்கள் இரக்கமில்லாமல் என்னை அடித்துப் புடைக்கிறார்களே! அந்தோ! நான் பூமியில் வாழ்ந்த காலத்தில் பெரியோர்களுக்கு ஓர் உதவியுஞ் செய்தேன் அல்லேன்; தீர்த்த யாத்திரைகள் செய்தேனல்லேன்! மாதவங்கள் எதுவும் புரிந்தேன் அல்லேன்! மாதவஞ்செய்த யோகியரையும் முனிவரையும் போற்றினேன் அல்லேன்! தண்ணீர் இல்லாத இடங்களில் தண்ணீர்ப் பந்தல் எதையுமே வைத்தவன் அல்லேன்! ஒரு கிணறு வெட்டவில்லை. பசுக்கள் மேய்வதற்குரிய பசும்புல் பயிரிட்ட பூமியை வைத்திருக்கவில்லை! மந்தை வெளியை என் சொந்த நிலம் என்றேன்! இப்போது எந்த நிலமும் இல்லாமல், இருக்கும் உடலும் இல்லாமல் ஆவியாய் அவதியால் அலறித் தவிக்கிறேனே!
பூமியில் வாழ்ந்த காலத்தில் தானஞ் செய்தேனல்லேன்! வேத சாஸ்திரங்களைப் பழித்தேன்! புராணங்களைப் பொய்கள் என இகழ்ந்தேன்! கல்வி கற்போருக்குக் கல்விச் சாலைகள் உண்டாக்க மறுத்தேன்! இராமாயண. பாரத, பாகவதங்களையும் புராணங்களையும் கையால் எழுதியேனும். எழுதச்செய்தேனும், விலை கொடுத்து வாங்கியேனும் அவற்றைப் படிக்க விரும்பியவருக்கு மனதாரக் கொடுத்தேனல்லேன். பெரியவர்கள் சொன்னதைக் கேட்கவுமில்லை. படிக்க வைத்தாவது புராண வசனங்களைக் கேட்டதுமில்லை. ஸ்ரீஹரியின் புனித தினமாகிய ஏகாதசியில் உபவாசம் இருந்தேனல்லேன். நல்வினை நற்செயல் ஒன்றைக்கூட கனவிலாவது நினைத்தேனல்லேன். தீவினைகளில் ஒன்றைக்கூட விடாமல் அத்தனையும் செய்தேன்! இப்போது என் செய்வேன்? யாரிடம் அழுது சொல்வேன்! என்று அழுது கூக்கூரல் இட்ட வண்ணம். ஒவ்வொரு குரலுக்கும் யமகிங்கரர் அவனைத் துன்புறுத்த, அவன் அவர்களால் யமபுரிக்கு இழுத்துச் செல்லப்படுவான்!” என்று திருமால் கூறியருளியதாகச் சூதபுராணிகர் கூறினார்.
