பலிபீடம் – அகத்தின் அசுரங்களை அகற்றும் ஆன்மீக அரங்கம்
மனித வாழ்க்கையில் ஆன்மீக பயணத்தை ஆரம்பிக்க வேண்டுமென்றால், முதல் கட்டமாக செய்யவேண்டியது என்ன? — தன்னை அறிதல். அதற்கு அடுத்த படியாக வருவது, தன்னுள்ளேயுள்ள தீமைகளை உணர்ந்து, அவற்றை விட்டுவிடத் தயாராகும் மனநிலை. இந்த உளநிலை உருவாகும் இடம்தான், ஆலயத்தில் உள்ள பலிபீடம்.
பலிபீடம் என்பது வாஸ்துவின் ஒரு கட்டுமான அம்சமோ, சடங்கின் ஒரு பகுதியாக மட்டும் பார்க்கக் கூடிய ஒன்றல்ல. இது மனதின் அடுக்குகளைத் திறக்கும், ஆன்மாவின் கலங்கலை தூறும், சுயத்தின் சாயலை அறியச் செய்கின்ற தியான புள்ளி.
பலிபீடத்தின் அமைப்பியல் முக்கியத்துவம்
பொதுவாக, ஆலயத்திற்கு நுழையும் தருணத்தில் நாம் முதலில் சந்திக்கும் முக்கிய இடம் கொடிமரத்தின் அருகில் அமைந்துள்ள பலிபீடம். இந்த இடம் வழிபாட்டுக்குரிய பல்வேறு பொருள்களை அர்ப்பணிக்கும் இடமாக அமைந்தாலும், அதற்குப் பின்னணியில் உள்ள தத்துவம் மிக ஆழமானது.
- இந்த இடத்தில் நாம் உடனடியாக வணங்குகிறோம்.
- அப்போது மனத்தில் ஒரு சற்று தாழ்வான, பணிவான உணர்வு தோன்றுகிறது.
- இது ஒரு சுய பரிசோதனை பருவம் ஆகும்.
பலிபீடத்தில் என்ன ‘பலிகொடுக்க’ வேண்டும்?
இங்கு நாம் பலிகொடுக்க வேண்டியது, வெளிப்படையான பொருட்கள் அல்ல.
மாறாக, நம் உள்ளத்திலுள்ள தீய எண்ணங்கள், அசுர குணங்கள்:
- அகந்தை – “நான் தான் முதன்மை” என்ற ஈகோ.
- பொறாமை – பிறர் வெற்றியைக் கண்டபோது வரும் வாடல்.
- கோபம் – சிந்தனையற்ற வெறுப்பு.
- பேராசை – பற்றுகளுக்குப் பெயரற்ற விரிசல்.
- பயங்கள் – எதையும் நம்ப முடியாத நிலை.
- வஞ்சகம் – இரண்டுபடி மனநிலை.
இவை அனைத்தும் நம்மை இறைவனிடமிருந்து விலக்கும், சுயமறிவை மங்கடிக்கும், ஆன்மீக வளர்ச்சியை மடக்கும் உள்-பழிக்கைகள். இந்தக் குணங்களைப் பலிபீடத்தில் விட்டு வணங்குவதே, அதன் உள்ளார்ந்த அர்த்தம்.
தத்துவ ரீதியான விளக்கம்
“சுய சுத்திகரிப்பு என்பது இறைவனுடன் இணைவதற்கான ஆரம்ப புள்ளி” என சொல்கிறோம்.
இந்த சுத்திகரிப்பு வெறும் உடல்நலம் சார்ந்ததாக அல்ல. இது:
- மனசுத்தி
- எண்ணச் சீர்மை
- செயல்களின் நேர்மை
- உள்ளார்ந்த குணநலன்கள்
இவற்றின் மேம்பாடு. இந்த சுத்திகரிப்பு நிகழ, நமக்கு ஒரு புனித சூழ்நிலை தேவை. அந்த சூழ்நிலையே பலிபீடம்.
பலிபீடம் என்பது, பிரம்மாண்டம் முழுவதையும் உள்ளடக்கிய பரபரப்பான வாழ்க்கைத் தண்டோரையை விட்டு, ஒரு மனிதன் தனது உள்ளத்தை நோக்கி பயணிக்கும் நடைமேடை. அந்த மேடையில் நம்மால் இயன்ற முதல் செயல் — “நானென்ற எகோவை இறைவனிடம் சேர்த்து விடுதல்.”
பலிபீடத்தில் வணங்கும் தருணம் – ஒரு உள்நோக்கு யாத்திரை
பலிபீடம் என்றவுடன் நாம் தலையை வணங்கி கையிருப்போம். அது:
- “நான் என் பாவங்களை உணர்கிறேன்”
- “இறைவா, எனது மனதிலுள்ள இருட்டுகளை நீக்கட்டும்”
- “அன்பும் பரிவும் நிறைந்தவனாக மாற ஆசைப்படுகிறேன்”
என்ற ஒரு பரிசுத்தமான சமர்ப்பணநிலை.
அந்த வணக்கத்தினால் மனத்தில் வரும் அழுத்தத்தையும், guilt-ஐயும், நாம் இறைவனிடம் ஒப்புவித்து விடுகிறோம்.
அதன் மூலம் நமக்கு என்ன கிடைக்கும்?
- மனநிம்மதி
- ஆழமான திருப்தி
- அதிர்வுகளை குறைக்கும் சமநிலை
- தன்னிலை உணர்வு
இவை அனைத்தும் நம்மை மற்ற வழிபாட்டு படிகளில் நிதானமாக முன்னேற்றுகிறது.
இன்றைய மனிதனுக்கும் பலிபீடம் தேவை
இன்று நாம் பலத்த மன அழுத்தத்தில், போட்டிகளிலும், விரிவான ஆசைகளிலும் வாழ்கிறோம். இது நம்மை வெறும் இயந்திர மனிதர்களாக மாற்றுகிறது.
பலிபீடம் போல ஒரு இடம், நம் உள்ளத்தை ஒவ்வொரு நாளும் சுத்திகரிக்கக் காத்திருக்கிறது.
அங்கு நம் வியர்வை இல்லை; நம் வஞ்சம் தான் இடப்படும்.
அங்கு நம் வாய்ப்பு இல்லை; நம் பொறாமையே விலகும்.
அந்த சமர்ப்பண நிமிடத்தில், நம்மை நாமே எதிர்கொள்கிறோம். அங்கே நம் வலிமைகள் காணப்படுவதில்லை.
மாறாக, நம் குறைகள் கண்டறியப்படுகின்றன.
அந்த உணர்வும், ஒப்புதலும் தான், இறைவனின் அருளை பெறுவதற்கான முதலாவது சக்கரம்.
பலிபீடம் என்பது தத்துவம் + அனுபவம் எனும் இரண்டையும் தாங்கி நிற்கும் ஒரு ஆன்மீகத் தூண்.
நாம் இறைவனை வேண்டுவதற்குப் பிறகே, அவர் அருளளிப்பார் என்று எண்ணுகிறோம். ஆனால் உண்மையில், நம் தீய எண்ணங்களை விட்டுவிடும் சுய ஒப்புதல் நிகழும் தருணம் போதும்,
அருளின் ஜோதியானது நம்மை தொட்டுவிடும்.
அதற்கான மேடையே, பலிபீடம்.
அது விடுவிப்புக்கான முதல் படி —
இறைவனின் அருகில் செல்லும் முதல் அரைமுறை.
