ஆலய வழிபாட்டின் பின்னணித் தத்துவங்கள் – ஒரு ஆன்மீகமான பார்வை
இந்த உலகத்தில் பல கோடிக்கணக்கான மக்கள், தங்கள் நம்பிக்கைக்கேற்ப தேவாலயங்கள், மசூதிகள், கிறிஸ்துவ தேவாலயங்கள், புத்தகோயில்கள், ஜெயின் மந்திரங்கள் போன்ற பல்வேறு தெய்வ வழிபாட்டுத் தளங்களை நாடுகின்றனர். இந்த முறையில், இந்தியா எனும் இந்து ஆன்மீக பாரம்பரியம் செழித்துள்ள நாட்டில், ஆலய வழிபாடு என்பது மட்டும் தனிப்பட்ட சிறப்பு கொண்டதாகவும், ஆன்மீக வளர்ச்சியின் கருவியாகவும், சமூக ஒற்றுமையின் தூணாகவும் விளங்குகிறது. ஆனால் இது வெறும் பழக்கம் அல்ல; இதில் பல்வேறு ஆழமான தத்துவங்கள் பதிந்துள்ளன.
இக்கட்டுரையில், ஆலய வழிபாட்டின் அடிப்படைப் பொருள், அதன் ஆதார தத்துவங்கள் மற்றும் அதன் உளவியல், சமூகவியல், ஆன்மீக முக்கியத்துவங்களை விரிவாகப் பார்ப்போம்.
1. ஆலயம் – ஆன்மா லயிக்கும் இடம்
“ஆலம்” என்றால் பரந்ததும், எல்லையற்றதும். “அயம்” என்றால் இடம். ஆகவே, “ஆலயம்” என்பது எல்லையற்ற இறைவனுடன் ஆன்மா இணையும் இடம் என்பதே அதன் நிஜ அர்த்தம். ஒவ்வொரு ஆலயமும் ஒருவகையான தியான நரம்பியல் கட்டமைப்பு கொண்டதாகவும், அழுத்திய தெய்வீக சக்தி மையம் (energy center) ஆகவும் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.
மனிதன் வாழ்க்கையின் அடிப்படை நோக்கம் ஆன்மீக வளர்ச்சி என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அந்த ஆன்மீக வளர்ச்சி, இறைவனோடு பூரண இணைவை அடையும் தருணம் தான் “லயம்” எனப்படும். மனித வாழ்க்கையின் பல அவசரங்கள், பதட்டங்கள், மன உளைச்சல்களால் பரபரப்பாகியிருக்கும் நிலையை, ஆலய சூழல் மென்மையாக்குகிறது. அந்த அமைதியான சூழலே, இறைவனுடன் மனிதனைக் காண வைக்கும். இதனால் தான், ஆலயம் என்பது உண்மையில் ஆன்மா லயிக்கும் இடம் என்று கருதப்படுகிறது.
2. இறைவன் எங்கும் இருப்பினும், ஆலயத்தில் உணர்வு அதிகம்
அனைத்து சன்மார்க்கங்களும் சொல்லும் ஒன்றே: “இறைவன் எங்கும் இருக்கிறார்.” ஆனால், நம்முடைய மனது எங்கும் அலைந்து திரியும் என்பதால்தான், இறைவனை உணர சிக்கலாகிறது. இந்தக் காரணத்தினால்தான், ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில், குறிப்பிட்ட ரூபத்தில், சிகரத்துடனும், வாஸ்து அமைப்புகளுடனும், புனித மந்திரங்களுடன் கூடிய பரிகாரமான சூழல் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.
அதிகாலையில் கம்பமென்று அடிக்கப்படும் கோயில் மணி, அகிலத்தின் ஒலி அலையுடன் ஒத்திசைந்து நம் நரம்புகளை பதைக்க வைக்கும். தீபம், தூபம், சந்தனம், பூஜையின் ஓசை, வேத மந்திரங்கள் ஆகியவை மனதைக் கட்டுப்படுத்தும் எண்ணக்கருவிகளாக செயல்படுகின்றன. இந்த அனைத்து செயல்களும் ஒரே நோக்கத்துடன் அமைந்துள்ளன – மனதை ஒருமைப்படுத்தி இறைவனை உணரச் செய்வது.
இதை ஸ்ரீ ஆதிசங்கரர் தமது வாக்கில் அழகாகச் சொல்கிறார்:
“இருப்பதே பரமன், ஆனாலும் ஒருமை தரும் வழி, ஆலயம் வழிபாடு.”
இறைவனை உள்ளத்தில் உணர்ந்து கொண்டாலும் கூட, ஆலய வழிபாடு ஒரு செயல்முறை வழிகாட்டியாக நம்மை உருவாக்குகிறது.
3. சடங்குகள் – ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்கு வழிகாட்டும் மரபுகள்
பலரும் சடங்குகளை வெறும் மரபுவழித் தோற்றமாக, பண்டைய நம்பிக்கையாகவே காண்கிறார்கள். ஆனால் உண்மையில் சடங்குகள் என்பது மனதை ஒழுங்குபடுத்தும் நடைமுறைகள். நம் ஆன்மீக மரபில் ஒவ்வொரு சடங்கும் ஒரு தத்துவக் கட்டமைப்பை சார்ந்ததுதான்.
உதாரணமாக, பூஜையின் போது மூன்று முறை ஆழமாக மூச்சுவிடும் பழக்கம், யோக சாஸ்திரத்தில் வரும் பிராணாயாமா முறையினை அடிப்படையாகக் கொண்டது. வணக்கம் செய்வது, நெஞ்சுக்கு முன் கை சேர்த்து சிரசினை குனியுவது, நம் அகந்தையைக் குறைத்து “நீயே மேலானவன்” என்ற ஏற்பு நிலையை வெளிப்படுத்தும் சிக்னலாகும்.
சடங்கு → சிந்தனை → ஆனந்தம் என்ற அந்த அடுக்குமுறைதான், நம் ஆன்மீக மரபின் உள்ளடக்கம்.
மனதின் அலைச்சல்களை அடக்கி, மனதைக் கேட்க வைக்கும் பக்கவாட்டான வழிமுறைகள் தான் சடங்குகள். எனவே, அவை ஏதோ பண்டைய பழக்கமல்ல; மனதுடன் ஆழமான தொடர்புடைய ஆன்மீக கருவிகள்.
4. ஆலயம் – சமூக ஒற்றுமையின் மையம்
ஒரு ஆலயத்தில் ஒரே பந்தலில், வானவர் போல் கோழி விற்பவர், கொடி ஏற்றும் தொழிலதிபர், பசியுடன் வந்த எளியோர், நாணய மாலை அணிந்த செல்வந்தர் – அனைவரும் ஒரே நேரத்தில் இறைவனை வணங்குகிறார்கள். இணக்கத்தின் உச்சம் இதுவே. ஆலயங்கள், தமிழர்களின் பாரம்பரியத்தில், சமூக சமத்துவத்தையும் வளர்த்துவந்தன.
விழாக்கள், ஊர்திகள், உற்சவங்கள், திருவிழா வடைமாலை பகிர்வு, அன்னதானம் – இவை அனைத்தும் ஆலய வழிபாட்டின் வழியே மக்கள் ஒன்றிணையும் நிகழ்வுகளாகும். இது மட்டுமல்ல, வரலாற்று காலங்களில் ஆலயங்கள் கல்வி, கலை, இசை, நடனம், தத்துவம், மருத்துவம், விஞ்ஞானம் ஆகியவற்றுக்கும் வளர்ச்சி மையங்களாக இருந்துள்ளன.
இத்தகைய சமூக வடிவமைப்பு, மனித உறவுகளின் மதிப்பையும், இறை உணர்வின் உணர்திறனையும் ஒன்றிணைக்கும் தளமாகும்.
தத்துவ ரீதியாக இது கூறப்படுவது:
“இறைவன் ஒரு சேர்க்கைச் சக்தி. ஆலயம் அந்தச் சக்தியை செயல்படுத்தும் இடம்.”
5. ஆலய வழிபாடு – மன அமைதிக்கும் ஆனந்தத்திற்கும் வழி
இன்றைய நவீன வாழ்க்கை மனிதனை தொழிலாளியாக மாற்றியுள்ளது, ஆன்மாவாக அல்ல. வேலை, கடன், போட்டி, சமூக உதிர்வு – இவற்றால் நம்முள் பலரும் உளவியல் அழுத்தத்தில் ஆழ்ந்து போயிருக்கிறோம். இது போன்ற சூழ்நிலையில், ஆலயம் ஒரு சிரமநிவாரண மையம் போல இருக்கிறது.
அங்கே சென்று, மலர்களை வணங்கிவிட்டு, கண்கள் மூடி நிம்மதியாக தரிசித்து, தெய்வீக ஒலியைக் கேட்டால், மனதிற்கு ஓர் அமைதி ஏற்படுகிறது. அந்த அமைதி, நாம் இழந்திருந்த உள் ஆனந்தத்தை மீண்டும் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
ஆலயம் – ஒரு ஆன்மீக சிகிச்சை மையம்.
ஒருவர் மனஅமைதி இல்லாத நிலையில் ஆலயத்திற்கு சென்று, வெறும் 10 நிமிடங்கள் அமைதியாக அமர்ந்தாலும் கூட, அவர் மீண்டும் ஒருவகையான சாந்தி நிலைக்கு வருகிறார். அதனால்தான், மன அமைதிக்கு வழி ஆன்மீக வழிபாடு என்றும் கூறப்படுகிறது.
முடிவுரை: ஆலயம் – ஆன்மீகக் கல்வி கூடமும், சமுதாய உறவுமையமும்
ஆலய வழிபாடு என்பது ஒரு “ரொம்மான்டிக்” ஆனது அல்ல; இது அறம் – பொருள் – இன்பம் – வீடு என்னும் நான்கு புருஷார்த்தங்களையும் ஒருங்கிணைக்கும் ஆன்மீக நடைமுறை. அதன் அடிப்படை தத்துவம் மிக ஆழமானது, சிக்கலானது, அதே சமயம் சாதாரண மக்களால் நடைமுறைப்படுத்தக்கூடிய அளவுக்கு எளிமையானதும்கூட.
வழிபாடு என்பது வெறும் தலைக்குப் பூ வைத்துப் போவதல்ல. அது மனம், சிந்தனை, உடல் மற்றும் உயிரின் ஒருமைப்பாடு. ஆலயத்தில் வழிபடும்போது நாம் உணரும் அந்த நிமிடம், கடவுளின் உருவத்தைக் காட்டிலும், நம்முள் நிகழும் உணர்ச்சி மாற்றம் தான் முக்கியமானது.
இன்றைய காலக்கட்டத்தில், நாம் பல நவீன கருவிகளை வாழ்வில் நுழைத்துவிட்டோம். ஆனால், ஆலயம் என்ற தெய்வீக மையத்தை மறந்து விடக் கூடாது. இது தான் நம்மை நம்மிடம் கொண்டு செல்லும் ஆன்மீக பாலம்.
அதனால் தான், நம் முன்னோர்கள், “கோயில் சுத்தம் – குண சுத்தம் – மன சுத்தம்” என்று கூறி, ஆலய வழிபாட்டை வாழ்வின் அடையாளமாக வைத்தார்கள்.
மொத்தமாக, ஆலயம் என்பது வழிபாட்டின் மையம் மட்டுமல்ல, வாழ்க்கையின் முற்றிலும் புனிதமான பயணத்தின் வழிகாட்டி என்பதே உண்மை.
