மும்மொழிக் கொள்கை – வரலாறு, அமலாக்கம் மற்றும் தாக்கங்கள்
முன்னுரை
மும்மொழிக் கொள்கை என்பது 1968 ஆம் ஆண்டு இந்திய அரசின் கல்வி அமைச்சகத்தால் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு மொழிக் கொள்கையாகும். இது மாநில அரசுகளுடன் கலந்தாலோசித்த பிறகு தேசியக் கல்விக் கொள்கையின் (NPE) ஒரு பகுதியாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இந்த கொள்கையின் அடிப்படை நோக்கம், இந்தியாவில் பல்வேறு மொழிகளைப் பேசும் மக்களுக்கு சமத்துவமான கல்விச் சந்தர்ப்பங்களை வழங்குவதாகும்.
இந்தக் கொள்கையின் படி:
- இந்தி பேசும் மாநிலங்களில்: மாணவர்கள் இந்தி, ஆங்கிலம் மற்றும் ஒரு நவீன இந்திய மொழியை (முக்கியமாக தென்னிந்திய மொழிகளில் ஒன்றை) கற்க வேண்டும்.
- இந்தி பேசாத மாநிலங்களில்: மாணவர்கள் அந்த மாநில மொழி, இந்தி மற்றும் ஆங்கிலத்தை கற்க வேண்டும்.
இந்தக் கொள்கை குறிப்பாக தென்னிந்திய மாநிலங்களின் எதிர்ப்பை சமாளிக்கும் விதமாக உருவாக்கப்பட்டது. தமிழகம், கர்நாடகம், ஆந்திரப் பிரதேசம் போன்ற மாநிலங்கள், குறிப்பாக தமிழகம், இந்தி கற்க வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு கடுமையான எதிர்ப்பு தெரிவித்தன.
வரலாற்றுப் பின்னணி
மும்மொழிக் கொள்கையின் முதல் பரிந்துரை 1948-49 ஆம் ஆண்டில் பல்கலைக்கழக மானியக் குழுவினால் (UGC) முன்வைக்கப்பட்டது. இந்தக் கொள்கை உருவாக்கப்படுவதற்கான முக்கிய காரணங்கள்:
- பன்மொழித் தன்மை: இந்தியா பல மொழிகள் பேசப்படும் நாடாக இருப்பதால், அனைத்து மொழிகளுக்கும் சமத்துவமான இடமளிக்க வேண்டிய தேவை ஏற்பட்டது.
- பிற பன்மொழி நாடுகளின் எடுத்துக்காட்டுகள்: பெல்ஜியம், சுவிட்சர்லாந்து போன்ற நாடுகளில் பன்மொழிக் கொள்கைகள் வெற்றிகரமாக செயல்பட்டதை முன்னுதாரணமாக கொண்டு இந்தியாவிலும் இதை நடைமுறைப்படுத்த முன்வந்தனர்.
- இந்தி மற்றும் மாநில மொழிகளுக்கிடையேயான சமநிலை: நாட்டின் கூட்டு வளர்ச்சிக்காக பொதுவான மொழி தேவைப்படும் நிலையில், மாநில மொழிகளின் முக்கியத்துவத்தையும் பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதே இதன் நோக்கம்.
ஆனால், இது அனைத்துத் தரப்பினராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட கொள்கையாக இல்லை. பல மாநிலங்களில் இந்தி மொழிக்கே முன்னுரிமை அளிக்கப்படுகிறது என்ற அச்சம் உருவானது. குறிப்பாக தென்னிந்தியாவில், இந்தி கற்கும் கட்டாயம் அவர்களது தாய்மொழியை குறைக்கக் கூடும் என்ற எதிர்ப்பும் எழுந்தது.
தமிழகத்தின் எதிர்ப்பு
1967-69 காலகட்டத்தில் தமிழக முதலமைச்சராக இருந்த சி. என். அண்ணாதுரை, இந்தி கற்க வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு கடுமையான எதிர்ப்பு தெரிவித்தார். அவர் கூறிய கருத்து:
“வெளி உலகத்துடன் எங்களை இணைக்க ஆங்கிலம் இருக்கும்போது, அதுவே இந்தியாவுக்குள்ளும் இணைப்பு மொழியாக இருக்க வல்லது. இது எப்படியென்றால், பூனை செல்ல ஒரு பெரிய துளை இருக்கும் போது, பூனைக்குட்டி செல்ல என்று சுவரில் தனியாக ஒரு சிறிய துளை போடுவதைப் போன்றது. பூனைக்கு உள்ள பெரிய துளையே, பூனைக்குட்டி செல்லவும் போதுமானது.”
அதாவது, உலகளவில் ஏற்கப்பட்டுள்ள ஆங்கிலம், இந்தியாவின் மாநிலங்களுக்கிடையே தொடர்பு ஏற்படுத்தும் மைய மொழியாக இருக்கும் போது, மேலும் ஒரு இணைப்புச் செய்தி மொழியை (இந்தி) கட்டாயமாக்க தேவையில்லை என்றார்.
அண்ணாதுரையின் முயற்சியால், தமிழகம் மும்மொழிக் கொள்கையை அமல்படுத்தாமல் தொடர்ந்தது. தமிழ்நாட்டில் இருமொழிக் கொள்கை (தமிழ் மற்றும் ஆங்கிலம்) மட்டுமே பின்பற்றப்பட்டது.
மும்மொழிக் கொள்கையின் செயல்பாடு மற்றும் தாக்கங்கள்
மும்மொழிக் கொள்கை சில பகுதிகளில் வெற்றிகரமாக செயல்பட்டாலும், சில மாநிலங்களில் எதிர்ப்ப المواயாகவே இருந்தது.
வெற்றிகள்:
- பல மொழிகளில் திறமை: மும்மொழிக் கொள்கை அமல்படுத்தப்பட்ட மாநிலங்களில் மாணவர்கள் மூன்று மொழிகளிலும் (இந்தி, ஆங்கிலம், மாநில மொழி) குறைந்தபட்சம் அடிப்படை அறிவைப் பெற்றனர்.
- பணியிட வாய்ப்புகள் அதிகரித்தன: பல மொழிகளைப் பயன்படுத்தும் திறன், மாணவர்களுக்கு வேலை வாய்ப்புகளை அதிகரிக்க உதவியது.
- இந்தி பேசாத மாநிலங்களில் சமநிலை: இந்தி பேசாத மாநிலங்களில் ஆங்கிலத்துக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்து, இந்தி கற்பதை சற்றே கட்டாயமற்ற முறையில் செயல்படுத்தும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன.
தோல்விகள்:
- தமிழகத்துடன் கூடுதலான மாநிலங்கள் இணைந்தன: தமிழகம் மட்டுமின்றி பஞ்சாப், மேற்கு வங்காளம், கேரளா போன்ற மாநிலங்களும் மும்மொழிக் கொள்கையை முழுமையாக ஏற்கவில்லை.
- இந்தி மையப்படுத்தலின் எதிர்ப்பு: பல மாநிலங்களில் இந்தி மொழிக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் விதமாக மும்மொழிக் கொள்கை அமல்படுத்தப்பட்டதாகக் கூறி எதிர்ப்புகள் எழுந்தன.
- மொழிகள் கற்கும் சிக்கல்: அனைத்து மாணவர்களும் மூன்று மொழிகளையும் கற்றல் கடினம் என்ற காரணத்தால், பல பகுதிகளில் இது முழுமையாக அமல்படுத்தப்படவில்லை.
1986 மற்றும் 2020 கல்விக் கொள்கைகள்
1986 ஆம் ஆண்டின் கல்விக் கொள்கை, 1968 கொள்கையை மீண்டும் வலியுறுத்தியது. அதன்படி, இந்தியாவின் அனைத்து மாணவர்களும் மூன்று மொழிகளைக் கற்க வேண்டும் என்ற நிலைப்பாடு தொடர்ந்தது.
2020 கல்விக் கொள்கை (NEP 2020) புதிய வடிவத்தில் மும்மொழிக் கொள்கையை அறிவித்துள்ளது. ஆனால், இதில் மாணவர்களுக்கு தங்களுக்குத் தேவையான மொழிகளை தேர்ந்தெடுத்து படிக்கவும் சுதந்திரம் அளிக்கவும் திட்டமிடப்பட்டுள்ளது. இது ஒரு கட்டாயக் கொள்கையாக அமையாமல், இச்சை அடிப்படையிலானதாக அமையுமாறு திட்டமிடப்பட்டுள்ளது.
முடிவுரை
மும்மொழிக் கொள்கை இந்தியாவின் மொழித் தன்மையை உணர்ந்து உருவாக்கப்பட்டாலும், அதன் நடைமுறையில் பல சிக்கல்கள் இருந்தன. குறிப்பாக தமிழகம் போன்ற மாநிலங்கள், இது மொழி திணிப்பாக செயல்படக் கூடும் என்று கருதி அதை அமல்படுத்த மறுத்தன.
இந்தி பேசாத மாநிலங்கள் இதை ஏற்காத காரணங்களால், இந்தியாவின் கல்வி அமைப்பில் மொழி கொள்கைகள் தொடர்ந்து விவாதப்பொருளாகவே உள்ளன. இன்றும் தமிழக அரசு இருமொழிக் கொள்கையை மட்டுமே பின்பற்றி வருகிறது. 2020 கல்விக் கொள்கையின் வருகையால், மாணவர்களுக்கு மொழித் தேர்வில் ஓரளவு சுதந்திரம் கிடைக்கிறது.
மொத்தத்தில், மும்மொழிக் கொள்கை கல்வித் துறையில் ஒரு முக்கிய விடயமாக இருந்து வந்தாலும், அது நாட்டின் மொழிசார் அரசியலிலும், பிராந்திய அரசியலிலும் இன்னும் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது.
