சூதபுராணிகர் நைமிசாரணிய வாசிகளை நோக்கி, “திருமாலின் திருவடி மறவாத பக்தர்களே” என்று கூறலானார்.
கருடனுக்குத் திருமால் பின்வருமாறு கூறியதாவது :-
யமதூதர்களால் பாசக் கயிறால் கட்டுண்டும் அவர்களிடம் உதையுண்டும் செல்லும் ஜீவன், தன் மனைவி மக்களோடு பூமியில் வாழ்ந்த காலத்தில் அடைந்திருந்த இன்பத்தை நினைத்து நினைத்துத் துன்பமடைந்து. பசியாலும் தாகத்தாலும் மெலிந்து சோர்வுற்று, இளைத்து, மிகவும் ஈன ஸ்வரத்தோடு “ஐயகோ! நம்மோடு வாழ்ந்திருந்த மனைவி மக்கள் எங்கே? நம் பெற்றோரும் உற்றோரும் மற்றோரும் எங்கே? உறவினர்கள் எங்கே? நண்பர்கள் எங்கே? ஏவலாளர் எங்கே? எல்லோரும் நம்மைத் தன்னந்தனியாக இந்த யம படர்களிடம் சித்திரவதைப்படும்படி விட்டு விட்டார்களே! பொய் ஓலை எழுதுதல் முதலிய தீய தொழில்களைப் புரிந்து, மாற்றார் பொருள்களை மதி நுட்பத்தால் கவர்ந்தோமே; அப்பொருள்களாவது இப்போது என்னிடம் இருக்கிறதா? ஊரையடித்து உலையில் போட்டோமே! உழைத்தவன் உழைப்பை உறிஞ்சி. உற்றாரையெல்லாம் சுகிக்க வைத்தோமே! பிறரை நயமாக வஞ்சித்து, அவர்களது பொருளைக் கவர்ந்து நம் குடும்பம் வாழ வேண்டும் என்று மனச்சாட்சிக்கு மாறாக நடந்து பொருள் சேர்த்துச் சுகத்தைக் கொடுத்தோமே!
அப்பொழுது சுகத்தை அனுபவிக்க நம்மோடு கூடிக் குலாவியவர்கள் ஆகிய நம் மனைவி மக்கள். சுற்றத்தார் இவர்களில் யாராவது ஒருவர், இப்போது என்னோடு வந்தார்களா? என்னைத் தனியே போக விட்டு, இந்த யம படர்களால் அழைத்துச் செல்லப்படும் இத்தகைய கொடிய பாதைகளில் அவதிப்படும்படி என்னை விடுத்து, அவர்கள் மட்டும் நம் வீட்டிலிருந்து சுகம் அனுபவிக்க நாம் ஏன் பிறர் பொருளை வேண்டினோம். நாம் செய்த வஞ்சனையைச் சிறிதும் அறியாமல், நம்மை நல்லவன் என்றோ. பிறர் உள்ளத்தைப் புரிந்து கொள்ளும் உயர்ந்தவன் என்றோ நம்பிச் சீவாதாரமாகிய பொருளை நம்மிடம் இழந்தோர்களுடைய வயிறு எவ்வாறு எரிந்ததோ. அதுபோல இப்போது நம் வயிறு பற்றியெரிகிறதே? இனிமேல் என்ன செய்வோம்? எது செய்வோம்” என்று அலறித் துடிப்பான்.
அப்போது அவனை இழுத்துச் செல்லும் யமதூதர்கள்.அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்து, “அட மூடா! இப்போதுதான் உனக்குப் புத்தி வந்ததோ? உனக்குத்தான் உலகம்! உனக்குத்தான் மனைவி மக்கள்? உனக்குத்தான் உற்றார் உறவினர். உன் வாழ்க்கைதான் உலகில் வாழத்தக்கவன் வாழ வேண்டிய வாழ்க்கை! உன் மனைவி மக்களே உனக்கு நித்தியம் என்று அறஞ் செய்யாமல் அதர்மஞ்செய்து ஆடம்பரமாகப் பூவுலகில் வாழ்ந்தாயே? அத்தகையவர்கள் உனக்கு இப்போது செய்யும் உதவி யாதடா? நீ செய்த புண்ணிய பாவமே உனக்கு இவ்வுலகில் இன்பத்தையும் துன்பத்தையும் தர வல்லன! பூமியில் நீ வாழ்ந்த காலத்தில் தேய்த்தலிலும் துருத்துதலிலும் உன் உடலுக்கு மகிழ்ச்சியும் உன் உள்ளத்திற்கு இன்பத்தையும் தந்ததாக யார் யாரையோ போற்றி அவர்களுக்குப் பொருள் கொடுத்தாய்.
ஆனால் உழைத்தவன் தனக்குரிய ஊதியத்தை ஆன உன்னைக் கெஞ்சிக் கேட்டாலும் “மனிதாபிமான உணர்ச்சியோடு வர்த்தகம். தொழில் முதலானவற்றையெல்லாம் இணைக்கக்கூடாது” என்று ஏதேதோ உனக்குத்தான் சாதுரியமாகப் பேசத் தெரியும் என்று பேசி அவனை அனுப்பி, இச்சைக்குரியவள் எந்த நேரத்திலும் இவ்வுடலுக்கு இன்பந் தருபவள் என்றெல்லாம் விலைமகளை உன்னுடையவளாகவே நினைத்துப் போற்றிப் புகழ்ந்த உன் மனிதாபிமானம் மங்கையபி மானம் ஆயிற்றே. அதனை இணைத்துத் தொழில் புரிந்தாயே! அத்தகையவர்கள் இப்போது எங்களிடம் நீ படுகின்ற அடியின் தழும்புப் புண்களைத் தடவியாவது கொடுக்க முன் வந்தார்களா? பிறர் பொருளை அபகரித்தல் முதலிய அதர்மங்களைச் செய்யாமல் தர்மஞ் செய்தவனாயின் உனக்கேன் இப்போது இந்தக் கேடு வருகிறது? எங்கள் கைகளில் அகப்பட்டு நீயேன் விழிக்க வேண்டும்? நீ ஏன் இப்போது தவித்துத் துடித்துக் கதற வேண்டும்? இப்போது ஏன் எங்களை விழித்துப் பார்க்கிறாய்?” என்று பேரொலியுடன் கண்டித்து, மீண்டும் பாசத்தால் நையப் புடைத்து முசலத்தால் புடை புடையென்று புடைப்பார்கள்!
“கருடா! தீய தொழில் புரிந்தோர் அடையும் கதியைப் பாரி பிறகு அந்தச் சேதனன் சிறிது தூரம் காற்றின் வழியிலும் சிறிது தூரம் புலிகள் நிறைந்த வழியிலும் யமகிங்கரர்களுடன் சென்று ஓரிடத்தில் தங்கி, இறந்த இருபத்தெட்டாம் நாளில், பூமியிலுள்ள தன் புதல்வனால் செய்யப்படும் ஊனமாகிய சிரார்த்த பிண்டத்தைப் புசித்து முப்பதாம் நாளன்று யாமியம் என்ற நகரத்தைச் சேர்வான். அங்கு பிரேதக் கூட்டங்கள் கூட்டங் கூட்டமாகக் குடியிருக்கும். புண்ணிய பத்திரை என்ற நதியும் வடவிருட்சமும் அங்கு உள்ளன. சிறிதளவு நேரச் சிரமப் பரிகாரத்தை முன்னிட்டு, யமகிங்கரர்களின் உத்தரவுக்குப் பயந்து அவ்யாமியம் என்ற நகரத்தில் சிறிது காலம் தங்கியிருந்து விட்டு இரண்டாவது மாசிக பிண்டத்தை அருந்தி, இரவிலும் பகலிலும் யமகிங்கரர்களால் இழுத்துச் செல்லப்பட்டு, யாருக்கும் பயத்தை ஏற்படுத்தும் ஆரண்யத்தின் ளடே சென்று, வழி நடக்கும் வேதனையோடு ஓவென்று ஓலமிட்டு அழுது. தூதர்கள் செய்யும் கொடுமையால் மிகவும் வருந்தித் துன்பமுறச் செல்லும் வழியில் திரைபக்ஷிக மாசிக பிண்டத்தை வேண்டி சங்கமன் என்ற அரசனுக்குரிய சௌரி என்ற நகரத்தைச் சார்ந்து, அங்கு மூன்றாம் மாசிக பிண்டத்தைப் புசித்து அப்பால் சென்று. வழியிலே பொறுக்கமுடியாத குளிரினால் மிகவும் வருந்துவான்.
அங்கு யமகிங்கரர்கள் பலர் ஒன்றாகச் சேர்ந்து. வருந்துகின்ற அந்த ஜீவனின் மீது கற்களை எறிவார்கள். அந்தக் கல்மழையினால் வருத்தம் அடைந்து குருரன் என்ற வேந்தனின் ஆளுகையில் இருக்கும் குருரபுரம் என்ற பட்டினத்தை அடைந்து அங்கு ஐந்தாவது மாசிக பிண்டத்தையுண்டு, அப்பால் நடந்து கிரெளஞ்சம் என்ற ஊரையடைந்து அந்த ஊரில் ஆறாவது மாசிக பிண்டத்தை உண்டு, அரை முகூர்த்தகாலம் வரை அங்கே தங்கியிருந்து. சிரமப்பரிகாரம் செய்து கொண்டு பிறகு யாவரும் பயப்படும்படியான பயங்கர வழியிலே செல்வான். அந்த வழியிலே போகும்போது முன்பு பூமியில் தான் வாழ்ந்ததையெல்லாம் நினைத்து நினைத்து வாய் விட்டுப் புலம்புவான். அப்போது யமபடர்கள் சினங் கொண்டு அவ்வாயிலேயே புடைப்பார்கள். அடுத்தடுத்து அந்த ஜீவன் யமகிங்கரர்களால் துன்பப்பட்டு வருந்திச் செல்லும் வழியில் அஞ்சத்தக்க ரூபமுடைய படகோட்டிகள் பதினாயிரம் பேர்கள் கூட்டமாக அவன் முன்பு ஓடிவந்து, தீப்பொறி பறக்க விழித்து “ஏ. ஜீவனே! உன்னைக் குறித்து எப்போதாவது வைதரணி கோதானம் என்ற தானத்தைச் செய்திருந்தாயானால், இனி நீ கடந்து செல்ல வேண்டிய வைதரணி நதியை நீ இனிதாகக் கடக்க, நாங்கள் உனக்கு உதவி செய்வோம்.
இல்லாவிட்டால் அந்த நதியிலே உன்னைத் தள்ளிப் பாதாளம் வரையிலும்அழுத்தித் துன்பப்படுத்துவோம். “ஓ ஜீவனே! அந்த வைதரணி நதி நூறு யோஜனை நீளமுடையது. நதியென்றால் நீர் பாயும் என்று நினைத்துவிடாதே! அந்த நதியிலே தண்ணீரே இராது! இரத்தமும் சீழும், சிறுநீரும், மலங்களுமே நிறைந்து துஷ்ட ஜந்துக்களிலும் கொடிய ஜந்துக்கள் வாழும் இடமாக இருக்கிறது. நாற்றம் அறியும் நாசியில்லாத பிராணியும் அந்த நதியின் துர்நாற்றத்தைப் பொறுப்பது அரிது! ஜீவனே! நீ பூவுலகில் உடலோடு வாழ்ந்த காலத்தில் உன் கையால் கோதானம் செய்திருந்தாயேயானால், ஒரு பசுவானது இங்குவந்த உன்னை இந்த நதிக்கப்புறம் சேர்த்து விடும்படிச் செய்யவேண்டும் என்பதற்கு அடையாளமாக எங்களருகே வந்து நிற்கும். அத்தகைய தானத்தை நீ செய்திராவிட்டால் அந்த அடையாளப் பசுவும் வரமாட்டாது. நீ அந்த வைதரணி நதியிலே விழுந்து கிடந்து, நீண்ட நெடுங்காலம் மூழ்கித் தவிக்கவேண்டும்!” என்று ஓடக்காரர்கள் கூறுவார்கள்.
”ஓ, வைனதேயனே! அத்தகைய வைதரணி நதியை, பூவுலகில் வாழ்ந்து வாழ்நாள் முடிந்து இறந்து எமனுலகம் செல்லும் வழியில் கடக்கவேண்டிய நிலை ஒவ்வொரு ஜீவனுக்கும் இருப்பதால், பாரத வருஷத்தில் பிறந்து வாழ்கின்ற ஜீவன்கள் அந்த நதியைக் கடக்கும் பொருட்டு. அந்த வைதரணி கோதானம் என்ற தானத்தைச் செய்யவேண்டும். அந்த ஜீவன், பூவுலகில் வாழ்ந்த காலத்தில் செய்யாமற் போனாலும் அவனிறந்த பிறகு அவன் குலத்தில் பிறந்த அவன் மகனாவது அவனைக் குறித்துச்செய்யவேண்டும். அப்படிப்பட்ட வைதரணி கோதானத்தைச் செய்திருந்தால். அந்த ஜீவன். அந்த நதியைக் கடந்து நமனுக்கு இளையோனாகிய விசித்திரன் என்பவனது பட்டினத்தைச் சார்ந்து, ஊனஷானி மாசிகப் பிண்டத்தை உண்டு அங்கிருந்து புறப்படும்.
தானம் செய்யாத ஜீவன் ஏழாம் மாசிகப்பிண்டத்தை உண்ணும்போது சில பிசாசுகள் அவன் முன்பு பயங்கரத் தோற்றத்துடன் தோன்றி. அந்த ஜீவனைப்பார்த்து, “அடா மூடனே! நீ பூவுலகில் வாழ்ந்திருந்த போது உன்னைப் பெரிய மனிதன் என்று நம்பி வந்து, உன்னை யாசித்தவர்களுக்கு ஒன்றும் கொடுப்பதற்கில்லை என்று உன் வாய்க்குவந்தபடி இழித்தும் பழித்தும் பேசி அனுப்பினாய் அல்லவா? இப்போது உன் பசிக்கென்று, உனக்காக மாதந்தவறாமல் மாசிக சிரார்த்தத்தைச் செய்து. உன் கைக்குக் கிடைத்து. நீ ஆவலோடும் பசியோடும் புசிக்கத் துடிக்கும் இந்த அன்னம் நீ உண்பதற்கு உரியதல்ல. அதை எங்களிடம் கொடுத்துவிடு!” என்று பலவந்தமாகப் பிடுங்கிப் பறித்துக் கொண்டு சென்று விடும்.
“பறவைகளின் அரசே! ஒரு பொருளுமே இல்லாத வறிஞனாகப் பூவுலகில் வாழ்ந்தாலும் கூட தன்னை யாசித்தவர்களுக்கு இல்லை என்று பதில் சொல்லி அனுப்பாமல், தன்னால் இயன்றதையோ, தன்னால் செய்யக்கூடிய சிறு உதவியையாவது, தன்னை யாசித்தவனுக்குக் கொடுத்தேயாக வேண்டும். அப்படிக் கொடுக்க மறுத்தவன். யாசகம் கேட்டவனைக் குறை கூறிய ஜீவன், உலகில் மரித்து, இந்த விசித்திரம் என்னும் பட்டினத்திற்கு யமதூதர்களால் இழுத்து வரப்பட்ட சமயத்தில், பூமியில் அவன் புத்திரன் அவன் பொருட்டுக் கொடுக்கும் மாசிக பிண்டம், அவனுக்குச் சேராமல் பைசாசங்களின் கரங்களிலேதான் சேரும்.
பிறகு அந்த ஜீவன் பசியோடு இருந்து பேய்கள் பறித்த போது தன்கையிலிருந்து சிதறிய பிண்டத்தின் மிச்சத்தை உண்டு, “ஐயகோ! நான் பூமியில் உண்டு கொழுத்து, உணவுப் பொருள்களைப் பதுக்கி வைத்துக் கொண்டு, என்னிடம் யாசகம் கேட்டவர்களுக்கு, யாசகம் கொடுக்காமல் மறுத்த பாவத்தின் பயனோ இது? கடத்தற்கரிய வழியை யெல்லாம் கஷ்டமாகக் கடந்து வந்தேனே! அந்த வழியெல்லாம் நடந்து வந்தேனே! வயிறு பசிக்க, நாக்கு வறள இப்போது நான் தவிக்கும் தவிப்பைக் கேட்பவர்கள் யமகிங்கரர்களையும் பிசாசுகளையும் தவிர, ஒருவருமில்லையே! “வயிறு பசிக்கிறது ஏதாவது கொடுங்கள்!” என்று என்னைப் போன்ற ஒரு மனிதன் தன் சப்த நாடிகளையும் ஒடுக்கிக்கொண்டு பூமியில் பொருள் மிகுந்தவனாக வாழ்ந்த என்னை நவ்வியபோது. அவனுக்கு அரைவயிற்றுப் பசிதீரவாவது அன்னம் கொடுத்தேனா? சாக்காடு என்று ஒன்று நிச்சயமாக இருக்கிறது என்று புராணங்களில் படித்ததை நம்பினேனா! செத்த பிறகு என்ன கதிவந்தால் என்ன. இருக்கும்போது நமக்கு ஏன் கவலை!” என்று இறுமாந்திருந்தேனே! இப்போது இங்கு நான் படும் தொல்லையை யாரிடம் சொல்வேன்? என்னவென்று சொல்வேன்!” என்று துக்கப்படுவான்.
அப்போது அவனருகே இருக்கும் யமகிங்கரர்கள் அவனைப் பார்த்து “முழு மூடனே! பூமியில் பிறக்கும் வாய்ப்பைப் பெற்று, மனிதனாகப் பிறந்தவனது மானிட ஜன்மம் அரிது; அந்த ஜன்மம் ஜீவனுக்கு வேண்டியவற்றை எல்லாம் அளிக்கவல்ல கற்பகவிருட்சம் என்று சொல்லத்தகும். மானிடப் பிறவியைப் பெற்ற ஜீவனுக்கு அரியது எது? அவன். இம்மைக்கும் மறுமைக்கும். தருமங்களையும், தானங்களையும், பூஜைகளையும் ஏராளமாகத் தான் வாழ்கிற காலமெல்லாம் செய்து, புண்ணியங்களைக் கொள்ளை கொள்ளையாகச் சேர்த்திருக்கலாமே! அதைவிட்டு மறுமைக்குப் பயன்தராத பொருளைச் சேர்ப்பதிலேயே காலங்கழித்த மானிடனை என்னவென்று சொல்வது?
மானிடப் பிறவியில் மனிதனாகப் பூமியில் வாழ்கின்ற காலத்திலேயே செய்கிற நல்வினைத் தீவினைப் பயன்களைத்தான், மனிதன் இறந்த பிறகு பிற உலகங்களில் அனுபவிக்கலாமேயல்லாமல், மனித உடலை இழந்து ஆவியுடனே மற்ற உலகங்களில் எதையுமே செய்ய இயலாது! உத்தம உலகத்தையடைந்து இன்பமடைதலும் அதமமான உலகத்தை அடைந்து துன்பத்தை அடைவதும். மண்ணுலகத்தில் வாகனாதிகளில் ஆடம்பரமாக, அகம்பாவமாக ஆனந்தமாகப் பெரியோரை மதிக்காமல் செல்வதும், அந்த வாகனத்தை ஓட்டுவதும், சிவிகை ஊர்தலும், சிவி கையைச் சுமத்தலும், உலுத்தன் உழைப்பாளியை உழைக்கச் செய்வதும், உழைப்பாளி. உலுத்தனிடம் உழைத்து உழைத்து உருக்குலைவதும், அந்தப் பூவுலகில் மனிதர்கள் செய்யும் புண்ணிய பாவங்களின் பயனேயாகும் என்பதை அறிவாயாக! அவற்றை இந்நிலையில் உள்ள நீ அறிந்து இனி என்ன செய்குவை?” என்பார்கள்.
கருடனே ! உதக்கும்பதானம் என்ற ஒருவகைத் தானமானது செய்யப்பட்டதாயின் ஜீவன். அந்த உதக கும்பத்திலுள்ள நீரைப் பருகியாவது சிறிதளவாவது தாகவிடாய் தீர்ந்து ஏழாம் மாதத்தில் அவ்விடத்தைவிட்டு மீண்டும் நடந்து செல்வான். பறவைகளுக்கு அரசே! ஜீவன் யமபுரிக்குச் செல்லும் வழியில், இதுவரை பாதி தொலைவைக் கடந்து விட்டவனாகையால், அம்மாதத்தில் அவனுக்குரியவர் பூவுலகில் அந்தணர்க்கு அன்னதானம் செய்யவேண்டும். பிறகு அந்த ஜீவன் பக்குவப்பதம் என்ற பட்டினத்தைச் சார்ந்து. எட்டாவது மாசிக பிண்டத்தை உண்டு, அங்கிருந்து நடந்து துக்கதம் என்ற ஊரையடைந்து, மஹா துக்கமடைந்து, ஒன்பதாவது மாசிக பிண்டத்தை ஆங்கு ஏற்று. அங்கிருந்து நீங்கி, நாதாக்கிராந்தம் என்ற பட்டினத்தை அடைந்து அங்கு தங்கி பத்தாவது மாசிக பிண்டத்தை உண்பான்.
விருஷோற்சனம் செய்யாமையால். அநேகம் ஜீவர்கள் பிரேத ஜன்மத்தோடு அப்பட்டினத்தில் கூட்டங் கூட்டமாகக் கூடி, “ஓ ஓ” வென்று ஓயாமல் ஒலமிட்டுக் கதறிக் கொண்டிருப்பார்கள். அவ்வாறு கதறும் அச் சீவர்களைப் பார்த்து அங்கு வந்த ஜீவனும் கத்திக் கதறிவிட்டு, அப்பால் நடந்து, அதப்தம் என்ற ஊரையடைந்து பதினொன்றாம் மாசிக பிண்டத்தை அவ்விடத்தில் தங்கியுண்டு, அங்கிருந்து சீதாப்ரம் என்ற நரகத்தை அடைந்து, அங்கு சீதத்தால் வருந்தி, பன்னிரண்டாவது மாதத்து வருஷாப்தியப் பிண்டத்தை உண்டு, அங்கிருந்து புறப்பட்டு நான்கு திசைகளையும் யமகிங்கரர்களையும் அந்த ஜீவன் பரிதாபமாகப் பார்த்து ஈனக்குரலில் “யமகிங்கரர்களே! என்னோடு எந்நாளும் வாழ்வதாக உறுதியளித்த என் மனைவியைக் காணோமே! என்னைத் தவிர யாரையுமே ஏறிட்டும் பார்க்கமாட்டேன் என்ற காதற்கிழத்தியையும் காணோமே! உயிர் காப்பான் தோழன் என்று உலகம் புகழ்ந்து பாராட்டும் என் நண்பனைக் காணோமே! என் மனைவி மக்கள் ஒருவரையும் காணோமே! ஏழையேன் என் செய்வேன்?” என்பான்.
அப்போது யமதூதர்கள், அந்த ஜீவனை நோக்கி, “முழுமூடனே! உன் மனைவி மக்கள் இங்குமா இருப்பார்கள்? அவர்கள் மேல் உனக்குள்ள ஆசை இன்னமும் உனக்கு ஒழியவில்லையோ? நீ செய்த புண்ணிய பாவங்களின் பயன்களைத்தான் இங்கு நீ காண்பாய்!” என்று அறைவார்கள். ஜீவன் யமகிங்கரர்கள் கூறுவதைக் கேட்டு “ஐயோ! முன்னமே நீங்கள் சொன்னதை மறந்தல்லவோ ஏதேதோ பிதற்றுகிறேன்” என்று தனக்குள் தானே துன்பமனுபவித்துக் கொண்டு, மனம் புழுங்கி நடந்து வைவஸ்வத பட்டினம் என்ற நகரத்தைச் சேர்வதற்கு முன்பே, ஊனாப்திக பிண்டத்தை அருந்தி, அந்தப் பட்டினத்தை அடைவான். அந்தப் பட்டினமே யமபுரியாகும்.
அந்த யமபுரி நூற்றி நாற்பத்து நான்கு காதவழி அகலமுள்ளதாய், கந்தர்வ, அப்சரசுகளோடு கூடியதாய்,எண்பத்து நான்காயிரம் பிராணிகள் வாழுமிடமாக இருக்கும். ஜீவர்கள் செய்யும் பாப புண்ணியங்களை அறிந்து, யமதர்மனுக்குத் தெரிவிக்கும் பன்னிரண்டு சிரவணர்கள் என்பவர்கள் அந்த நகரில் இருப்பார்கள். ஜீவர்கள் அனைவரும் அந்தப் பன்னிரு சிரவணர்களையும் ஆராதனை செய்ய வேண்டும். அச்சிரவணர்களை ஆராதித்தால். அந்த ஜீவன் யமபுரியை வந்து சேர்ந்தபோது. அவன் செய்த பாபங்களையெல்லாம் எடுத்து யமனுக்குச் சொல்லாமல். அவன் செய்த புண்ணியங்களை சிரவணர்கள் யமதர்மராஜனுக்கு எடுத்துரைப்பார்கள். ஆகையால், பன்னிரு சிரவணர்களை ஆராதித்து வருவது மிகவும் நன்மையை மறுமைக்குத் தரவல்லது” என்று திருமால் கூறியருளினார்.
